Mark

Mark leerde ik kennen toen hij 17 jaar was en een tante van hem contact met mij zocht. Dit deed ze omdat ze mij kende als hulpverlener alcohol en drugs. Mark was namelijk betrapt op zijn werk toen hij 3MMC snuifde. Het bleek dat hij dit wel vaker deed, buiten de privésfeer om. Ik zocht hem op bij het bedrijf waar hij werkte. Vanuit dat bedrijf hebben we verschillende wandelingen gemaakt. We spraken over zijn gebruik, de redenen en hoe te leven zonder drugs en alcohol. Het bleek dat hij alleen in het huis van zijn vader woonde, want die is 80% van de maand op zakenreis. De relatie met zijn moeder en haar man is koud. Hij voelt zich afgewezen daar hen, vooral door zijn moeder. Dit schijnt een erg koude vrouw te zijn, die nog nooit iets liefs tegen hem heeft gezegd. Na een paar maanden contact, schaatst Mark een scheve schaats en rijdt dronken met een bedrijfsauto tegen een lantaarnpaal aan. Zijn vader neemt nu contact met mij op. We spreken af bij hen thuis.

In een mooi gesprek met beide heren laat Mark drie keer tranen over zijn wangen vloeien, waar vader niet op reageert. Deze praat gewoon door alsof er niets aan de hand is. Na de derde keer zet ik het gesprek op pauze en confronteer vader hiermee. Het blijkt dat ze elkaar nooit aanraken. Dit zijn ze niet gewend van huis uit. Vader verteld dat een zus van hem is overleden toen hij 6 jaar oud was. Hij en zijn broers en zussen mochten geen emoties meer laten zien, want daar had hun moeder last van. Ze werd dan boos, verdrietig of emotioneel. Hetgeen niet de bedoeling was. Hierdoor leerden zij om hun emoties uit te schakelen, door te buffelen als het lastig werd en nog harder te gaan werken als reactie. Ik begreep nu zijn houding, en gaf aan dat ik zelf gemerkt heb dat knuffelen wel een heel belangrijk onderdeel van ons leven is. Dit geeft energie, levensvreugde en zorgt voor veiligheid voor je kinderen als ze dit nodig hebben. Ik heb hem geadviseerd om hier zelf aan te gaan werken.

Ik merkte dat Mark het fijn vond dat ik dit had gedaan en hij vertelde me dat dit altijd zo gaat. Dat het wel fijn zou vinden om knuffels van zijn vader te krijgen.

Vader zegt in het gesprek dat bijna 3 uur duurde dat hij Mark niets kwalijk neemt, maar wijst wel elke keer naar hem, als hij dit zegt. Ook hier vraag ik hem naar en vertel hem dat dit anders voelt dan wat hij zegt, want ik zit naast Mark en het voelt alsof hij hem wel alle dingen die Mark gedaan heeft veroordeeld. Wat op zich niet raar is, want ik denk dat elke ouder dit zou doen. Waar het om gaat is dat we als ouders bewust moeten zijn van wie we zijn, hoe we als ouder willen zijn en welke patronen onder ons gedrag vast liggen. Onbewuste patronen die in onze jeugd gevormd zijn zonder dat we ons daar bewust van zijn geweest, werken door in ons huidige gedrag. Destijds hebben ze ons geholpen om te overleven in die periode, maar dit zijn gedragingen waar onze kinderen last van kunnen hebben. Dus het mooiste is als we ze kunnen herkennen. Ze met liefde aankijken en erkennen om er vervolgens op een manier mee leven dat ons beter past en die voor onze kinderen zelfs fijn is.

Het bijzondere aan het gesprek was dat we alle drie besloten hadden dat het een goed idee zou zijn als Mark mee zou gaan doen aan HerstelZorg in Beweging. En ondanks dat hij behoorlijk ver uit de richting woont hebben we een manier gevonden om dit wekelijks te doen. Ik haal en breng hem naar een station. Eerst 2 keer per week en nu 1 keer per week. In samenspraak met zijn baas.

Na een paar weken verteld Mark in de groep dat hij een keer 10 dagen achter elkaar niet geslapen heeft door het gebruik van 3MMC. Naast dat ik hier zelf bijna stijl van achterover viel -dat dit mogelijk is- reageerden een aantal moeders aan tafel met tranen. Dit raakte Mark vervolgens weer. Want zijn moeder had nog nooit een traan om hem gelaten. Het eerlijk vertellen van je verhaal kan dit dus opleveren. Dat je gezien, gehoord en gevoeld wordt.

Na een paar maanden goed bezig te zijn geweest, heeft Mark een terugval gehad na een vrijdagmiddagborrel met zijn werk. Als ik hem oppik vanaf het station, zie weet ik meteen hoe laat het is. Ik begin er niet over, maar het duurt niet lang voordat hij er zelf over begint. Het ging mis nadat hij met zijn collega’s in de kroeg waren beland, veel alcohol hadden gedronken en één van hen hem onverwacht snuif in zijn neus had geduwd op de wc. Fijne collega’s zijn goud waard..

Tijdens het groepsgesprek bieden verschillende deelnemers en ikzelf hem een knuffel aan. Dit slaat hij af. Als we met z’n tweeën zijn verteld hij dat hij wil stoppen met liegen. Dat hij vaak liegt over veel dingen. Gewoon als reactie. Als iemand hem iets vraagt zegt hij meteen nee. En dan realiseert hij zich 5 minuten later dat dit wél zo is.. Hij is heel goed in liegen, zegt hij. Hij wil dit stoppen.

Ik vertel hem dat ik het heel knap van hem vind dat hij dit inzicht heeft gekregen op zo’n jonge leeftijd en dapper dat hij dit durft uit te spreken. Hier heb ik veel respect en waardering voor.

Even later staan we buiten met z’n tweeën. Ik bied hem een knuffel aan. Hij zegt; Nee en op hetzelfde moment opent hij zelf zijn armen, loopt op me toe en pakt me stevig beet.